Apetyt na więcej

Dziesięć liter. Jedno z tych trendy słów odmienianych przez różne przypadki.  Inspiracja. Przyjemne w brzmieniu. Ja tak je słyszę. Chociaż wszystko jest kwestią gustu. Znam osoby, które wywracają oczami albo wysypki dostają na dźwięk tego słowa. Znam też osoby, które są samozwańczymi inspiratorami. Żyją w błogim dla nich przekonaniu, że są influencerami, podczas gdy temperatura emocji osób w ich otoczeniu letnia bądź co najwyżej inspirują tłumy do alergicznej reakcji na swoje własne ego.

Inspirować, czyli co? W mojej definicji mieszczą się być blisko, poruszać, dotykać, robić raban w głowie, w emocjach. Może rozdrapywać jakieś rany nawet, nie po to, aby sypać na nie sól, ale po to, żeby szybciej się goiły. Ci, którzy inspirują, robią to między wierszami, mimochodem, całymi sobą. Mają w sobie pokłady pasji. Wyważają drzwi, które zaryglowane były przez lata. Są skupieni na dawaniu, nie braniu. Mają ego, nie ich ego ma ich. Są autentyczni i prawdziwi, po kości szpik. Mają w sobie coś, co wymyka się jakiejś słownikowej definicji. Tak to widzę. A Ty?

Wierzę, że inspiracja jest blisko wpływu. Pracy z ludzkimi emocjami. Ci, którzy inspirują, wpływają na nasz sposób myślenia i działania. Pracują sobie na to, wsłuchując się w innych, po to, aby zrozumieć w pierwszej kolejności, w drugiej być zrozumianym. Są ciekawi tego, co inni myślą, czują, co jest dla nich ważne, są skuteczni w rozbrajaniu min, którymi są martwe pola w relacjach z innymi. A tkwisz w tych polach, jeśli jesteś całkowicie skupiony na własnym punkcie widzenia, własnej rzeczywistości i własnych intencjach. Ci, którzy wpływają, rozumieją, że nie tędy droga. Bo żeby wpływać na innych potrzebujesz spotkać się z ich punktem widzenia, ich rzeczywistością i intencjami.

Tak na marginesie, ludzie mają różne definicje wpływu. Kiedyś usłyszałam od jednego z liderów, że wpływ od przymusu różni się tym, że jeśli do przymusu dodam „proszę”, to mamy przepis na wpływ. Ot, taki algorytm na wpływ miał. Różni jesteśmy. To mnie nigdy nie przestanie zadziwiać.

Wierzę, że inspiracja blisko jest motywacji. Do zmiany. Wierzę, że dzięki bliskości inspiracji ludzie zmieniają swoje zachowania, myślenie, zaczynają czuć głód, rozbudza się w nich apetyt na więcej, inaczej, bardziej.

Blisko motywacji jest też desperacja. Pod jej wpływem ludzie, kiedy sięgają dna, rewidują swoje zachowania i pomysł na życie. Mają wybór, mogą albo zostać na dnie i robić w kółko to samo licząc, że może coś się zmieni (szaleństwo, czyż nie?) albo mogą odbić się od dna. Z impetem, do góry. Chociaż trudna to droga może być, lękiem podszyta. Pewnie z drugą osobą obok łatwiejsza.

Może „zmieniać się” zanim doświadczysz desperacji, zanim sięgniesz dna? Po co sobie fundować taki emocjonalny roller coaster? No tak, ale najpierw potrzebuje przyjść do nas inspiracja. Jak do nas przychodzi? Myślę, że ma klasę, nie wchodzi z buta. Ale też przychodzi nieoczekiwanie. W obrazach, rozmowie, spotkaniu,  relacji. O ile się na nią otworzę. O ile jestem na nią gotowy. O ile zadziała chemia jakaś. Jedna rozmowa, książka, kartka z dedykacją mogą sprawić, że zaczynam widzieć coś inaczej. Albo ktoś pokazuje mi zdjęcie domu, w którym widzę piękne ogromne okno i zadaje mi pytanie: „Jeśli nie teraz, to kiedy?”. To są wyjątkowe momenty, bezcenne. „Kiedy czasami zdam sobie sprawę z olbrzymich konsekwencji całkiem małych rzeczy, nie mogę odeprzeć myśli… że małych rzeczy nie ma”, powiedział Covey. Inspiracja utkana jest z detali, które detalami są z pozoru.

A czy może być i tak, że nigdy nie przyjdzie do Ciebie inspiracja? Pewnie, że tak. Niestety, bo myślę, że bez niej można popaść w nudę, marazm. Ja doświadczyłam emocji, które idą w parze z inspiracją. Ja ich poszukuję. Bo bez nich jakoś tak płasko w życiu, wolę inne pejzaże. A Ty, co wybierasz?

 Kto Ciebie inspiruje? Kogo Ty inspirujesz?